Dit verhaal is gebaseerd op persoonlijke ervaringen van stagiaires die worstelen met angst en onzekerheid tijdens hun stage in de zorg. Hoewel de naam en enkele details zijn aangepast, is het verhaal geïnspireerd op de realiteit van vele zorgstudenten die met deze uitdagingen te maken hebben. We delen dit verhaal om stagebegeleiders nieuwe inzichten te bieden in de ervaringen van stagiaires die zich vaak niet volledig kunnen uiten over hun persoonlijke worstelingen.

Als stagebegeleiders spelen jullie een cruciale rol in het ondersteunen van deze studenten, en het is belangrijk om niet alleen de professionele vaardigheden te beoordelen, maar ook oog te hebben voor de emotionele en psychologische hindernissen die stagiaires kunnen ervaren. Dit verhaal dient als een reflectie voor hen die begeleiden en biedt handvatten voor het ondersteunen van studenten die worstelen met angststoornissen, onzekerheid en het vinden van hun weg in een stressvolle zorgomgeving.

Aan het einde van dit artikel geven we concrete tips voor stagebegeleiders om studenten met dergelijke uitdagingen effectief te ondersteunen en te begeleiden, zodat ze zich kunnen ontwikkelen in hun vak en zelfvertrouwen opbouwen.

De stage van Emily in het ziekenhuis

Mijn naam is Emily, ik ben 20 jaar oud en loop momenteel stage in het ziekenhuis. Vanaf jonge leeftijd heb ik geworsteld met mijn zelfbeeld en angstgevoelens. Ondanks hulp van verschillende specialisten, bleef ik terugvallen in periodes van diepe onzekerheid. Soms voelde het alsof ik niet verder kwam, maar ik heb geleerd om stap voor stap vooruit te gaan.

Een paar maanden geleden begon ik mijn stage in de zorg, in een druk ziekenhuis waar ik veel nieuwe dingen moest leren. De eerste dag was overweldigend. Er werd zoveel informatie op me afgevuurd en ik voelde me gelijk onder druk staan om alles meteen te begrijpen. Mijn angst om fouten te maken was zo groot dat ik niet durfde te vragen wanneer iets niet duidelijk was. Het leek alsof iedereen om me heen precies wist wat te doen, en ik was bang dat ik niet goed genoeg was.

Een van de moeilijkste momenten was toen ik mijn eerste telefoongesprek moest voeren. Ik moest met een patiënt over medicatie in contact komen, en hoewel het een vrij standaard taak was, voelde het voor mij als een enorme uitdaging. Mijn hart klopte in mijn keel en ik stelde het gesprek steeds uit. Het kostte me zoveel energie dat ik na een paar dagen de moed verloor en besloot me ziek te melden. Ik voelde me helemaal opgebrand en besefte dat ik iets moest veranderen.

De daaropvolgende week heb ik contact gezocht met mijn stagebegeleider en uitgelegd wat er speelde. We besloten samen te zoeken naar manieren om mijn angst te verminderen en ik begon intensievere gesprekken met mijn therapeut en psycholoog. Ook kreeg ik medicatie voorgeschreven om mijn angst beter te beheersen. Dit gaf me meer ruimte om aan mezelf te werken.

Een paar maanden later, in juni 2023, mocht ik mijn stage opnieuw oppakken. Deze keer hadden we samen met mijn begeleider een aangepast plan opgesteld. Ik zou de eerste weken drie dagen per week werken, en ik mocht zelf beslissen wanneer ik meer uren wilde maken. Dit gaf me meer controle over mijn situatie.

De werksituatie zelf was heel anders dan ik had verwacht. In plaats van direct met patiënten te werken, begon ik in de administratie en ondersteunende zorg. Ik deed veel achter de schermen, zoals het bijwerken van patiëntendossiers en het helpen bij de voorbereiding van onderzoeken. Deze taken waren minder confronterend dan het direct behandelen van patiënten, maar gaven me wel de kans om de zorg beter te begrijpen en om met collega’s te communiceren zonder te veel druk.

Langzaamaan leerde ik om mijn angst beter te beheersen. Ik stelde vaker vragen als ik iets niet begreep, en zelfs het telefoongesprek dat ik in het begin zo eng vond, ging steeds beter. Het voelde als een overwinning toen ik voor het eerst zelfstandig een patiënt mocht bellen om een afspraak te bevestigen. De angst was er nog steeds, maar ik leerde om ermee om te gaan.

In oktober 2023 werd ik door mijn begeleider gevraagd om een teamoverleg bij te wonen, iets wat ik eerst echt niet had durven doen. Ik moest me voorbereiden op het bespreken van bepaalde casussen met collega’s, iets wat me aanvankelijk enorm nerveus maakte. Wat me opviel, was dat ik niet de enige was die nerveus was – veel van mijn collega’s hadden ook moeite met spreken in grote groepen. Dit gaf me het gevoel dat ik niet alleen was in mijn angsten, en dat maakte het iets gemakkelijker om mijn stem te laten horen.

Toch heb ik het nog steeds niet altijd makkelijk. Nu, in februari 2024, begin ik aan een nieuwe fase van mijn stage waar ik directer in contact sta met patiënten. Soms voel ik me nog steeds onzeker als ik in de kamer van een patiënt sta, zeker als ik iets moet uitleggen of een beslissing moet nemen over de zorg. Ik vind het moeilijk om mijn onzekerheid niet te laten merken, maar ik blijf proberen. Elke dag zet ik kleine stapjes vooruit.

Wat ik wel merk, is dat de sfeer op de afdeling me helpt om me minder eenzaam te voelen in mijn strijd. Het team is begripvol en geeft me de ruimte om te groeien. Zo was er laatst een collega die me hielp toen ik niet wist hoe ik een bepaald medisch apparaat moest gebruiken voor een patiënt. Ze was geduldig en legde alles rustig uit, wat me echt hielp om mijn angst voor die situatie te overwinnen.

Desondanks blijft het moeilijk om open te zijn over mijn persoonlijke strijd. De andere stagiaires op mijn afdeling weten niet van mijn angsten, en soms voel ik me onzeker over hoe ze over me denken. Onlangs hoorde ik van een collega dat ze het onzin vond dat sommige mensen worstelen met angststoornissen en dat je gewoon “sterk moet zijn”. Dit maakte me verdrietig, omdat ik weet dat deze ziekte niet zo eenvoudig is.

De afgelopen weken heb ik me echter gerealiseerd dat ik, door mijn angsten onder ogen te zien en elke dag stap voor stap vooruit te gaan, echt sterker word. De steun van mijn begeleider en collega’s, en het feit dat ik steeds meer mijn plek begin te vinden, geven me de moed om door te zetten.

Ik ben trots op wat ik al heb bereikt, maar ik ben me er ook van bewust dat het proces van groei niet altijd rechtlijnig is. Soms gaat het goed, soms heb ik het zwaar, maar ik blijf leren. Ik blijf werken aan mijn zelfvertrouwen en hoop dat ik op termijn echt mijn plaats kan vinden in de zorg, waar ik mijn angst om kan zetten in kracht.

Onzekerheid, angst en de druk die een stagiaires ervaren

Het verhaal van Emily is helaas geen uitzondering. Veel zorgstudenten worstelen met onzekerheid, angst en de druk die een stage met zich meebrengt. In haar geval werden de persoonlijke uitdagingen, zoals angststoornissen en gevoelens van onzekerheid, versterkt door de intensiteit van de zorgomgeving. Emily’s verhaal biedt een inkijk in hoe moeilijk het kan zijn voor studenten om zich in de zorgpraktijk staande te houden, vooral als ze worstelen met innerlijke angsten. Maar het toont ook aan hoe belangrijk de rol van een stagebegeleider kan zijn in het proces van leren en persoonlijke groei.

Als stagebegeleider is het essentieel om niet alleen aandacht te besteden aan de professionele vaardigheden van je stagiaire, maar ook aan haar emotionele welzijn. Het creëren van een ondersteunende en veilige leeromgeving is van cruciaal belang, vooral voor studenten zoals Emily. Daarom delen we hieronder 10 concrete tips die je kunnen helpen om een stagiaire die worstelt met angst en onzekerheid, effectief te ondersteunen en te begeleiden. Door deze tips toe te passen, kun je bijdragen aan een positieve ervaring voor de stagiaire en haar helpen om te groeien, zowel professioneel als persoonlijk.

10 tips om stagiaires met mentale problemen te begeleiden

1. Creëer een open en ondersteunende omgeving

• Zorg voor een veilige ruimte waarin de student zich gehoord en begrepen voelt. Laat hen weten dat het oké is om vragen te stellen en dat fouten maken een onderdeel is van het leerproces.
• Moedig open communicatie aan door regelmatig check-ins te doen, waarin de student haar zorgen kan uiten zonder zich veroordeeld te voelen.

2. Stel een aangepast werkplan op

• Pas het stageprogramma aan op basis van de specifieke behoeften van de student. Zoals in Emily’s geval, kan het helpen om haar in het begin minder uren of minder uitdagende taken te geven, zodat ze zich rustig kan inwerken.
• Bied de student de mogelijkheid om te kiezen welke taken ze wanneer wil uitvoeren, zodat ze zich meer controle voelt over haar werk en haar angst kan verminderen.

3. Bied praktische ondersteuning en begeleiding

• Stel een mentor of buddy aan die de student begeleidt in de dagelijkse taken. Dit kan helpen om de drempel te verlagen voor de student om hulp te vragen.
• Zorg ervoor dat de student bij elke nieuwe taak goed wordt voorbereid en bied praktische begeleiding bij het uitvoeren van taken die voor haar stressvol kunnen zijn, zoals telefoongesprekken of het werken met medische apparatuur.

4. Erken de angsten en geef positieve feedback

• Erken dat de angst en onzekerheid van de student legitieme uitdagingen zijn. Wees geduldig en geef positieve, opbouwende feedback, zelfs voor kleine successen. Dit versterkt haar zelfvertrouwen en helpt haar om verder te groeien.
• Geef regelmatig complimenten voor de vooruitgang die de student boekt, zelfs als dat lijkt om kleine stappen te zijn. Dit zal haar motiveren om door te zetten.

5. Wees flexibel en begripvol bij tegenslagen

• Wanneer een student zich ziek meldt of een stap terugneemt, reageer dan met begrip en empathie. Erken dat dit onderdeel is van het proces en bied de ruimte voor de student om zich opnieuw op te laden.
• Als de student zich tijdelijk terugtrekt of moeite heeft met een taak, bied dan alternatieven of pas het tempo aan zodat de druk wordt verlicht.

6. Stimuleer zelfreflectie en persoonlijke groei

• Moedig de student aan om zelfreflectie te doen, bijvoorbeeld door dagelijks of wekelijks haar ervaringen op te schrijven. Dit kan haar helpen om haar eigen vooruitgang te zien en te erkennen.
• Stel gerichte vragen over haar gevoelens en ervaringen, zodat ze kan leren om haar angsten te verkennen en aan te pakken.

7. Betrek de andere zorgprofessionals bij het proces

• Het kan nuttig zijn om een multidisciplinair team (bijvoorbeeld psychologen, therapeuten) in te schakelen om de student verder te ondersteunen. Dit kan helpen om haar angstklachten naast de stagebegeleiding aan te pakken.
• Zorg ervoor dat het hele team op de hoogte is van de situatie van de student (in overleg met de student), zodat iedereen een gezamenlijke aanpak heeft en de student zich ondersteund voelt op de werkvloer.

8. Bouw kleine successen op

• Geef de student kleine, haalbare doelen en laat haar deze stap voor stap bereiken. Dit helpt om de angst te verlichten en tegelijkertijd zelfvertrouwen op te bouwen.
• Zorg ervoor dat de student bij elke taak of activiteit het gevoel heeft dat ze iets bereikt, hoe klein ook. Dit kan bijvoorbeeld door successen met haar te vieren, zoals het zelfstandig voeren van een telefoongesprek of het presenteren van een casus.

9. Stimuleer peer support

• Moedig de student aan om contact te maken met andere stagiaires die mogelijk soortgelijke ervaringen hebben. Dit kan zorgen voor een gevoel van gemeenschap en wederzijds begrip.
• Als het mogelijk is, organiseer dan regelmatig informele bijeenkomsten of groepssessies waar studenten hun ervaringen kunnen delen en van elkaar kunnen leren.

10. Blijf openstaan voor communicatie over mentale gezondheid

• Moedig de student aan om openlijk te praten over eventuele mentale gezondheidsproblemen. Dit kan de drempel verlagen en hen helpen zich gesteund te voelen.
• Wees bereid om de student door te verwijzen naar de juiste hulpbronnen, zoals een psycholoog of een arts, wanneer dit nodig is. Dit helpt om haar emotionele welzijn te waarborgen tijdens de stage.

Door deze tips in de praktijk te brengen, kunnen stagebegeleiders bijdragen aan een succesvolle en ondersteunende leerervaring voor stagiaires zoals Emily, waarbij ze zich gesteund voelen in hun professionele ontwikkeling en hun persoonlijke uitdagingen.